Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011
2:09 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
4words creative communication |
Φως Αντίγραφο
Σμύρνα ζύμωσα χρυσό και κρίνα
για μία χίμαιρα.
Μίσθωσα τους δρόμους με το μήνα
στα εφήμερα
Βρίσκω φίλους στη γιορτή του άδη
ν΄ αφιονίζονταικαι είναι πάνω τους καρφί το χάδι
και χαρίζονται
Έπλυνα της ήβης την πορφύρα
στην παλίρροια
πάλεψα για την πνοή που πήραμε μυστήρια
Μέρισμα θα προσδοκώ μιας τύχης
σε απέλαση.Δίκοπος της λησμονιάς ο πήχης
για προσπέλαση
Πλεύρισαν των γυρισμών τα πλοία
στο μπαλκόνι μουσαν ιπτάμενο χαλί η Ντία (*Ντία νησί του Δία στο Ηράκλειο Κρήτης)
στο σεντόνι μου
Μ΄ ‘έκοψε στην άμμο το κρινάκι
και ημέρεψε ήπιε απ΄ το σώμα μου σαράκι
και με στέρεψε
Στων ανέμων είδα τα παλάτια
φως αντίγραφο μου ΄διναν τους πόθους με τα μάτια
τελεσίγραφο
Νύχτα άμυαλη με το τσακμάκι
σε πυρπόλησανόστος μ΄ έπιασε στην Κατεχάκη
κι αυτομόλησα.
Αυτά τα στιχάκια τα έχει μελοποιήσει ο Δημήτρης Βαρελόπουλος μέλος του συγκροτήματος Ματ σε 2 Υφέσεις.
«Του τρελού το βήμα»
Ό,τι τ’ όνειρο μου έδωσε ήταν του τρελού το βήμα
και οι μάχες με τον έρωτα γράφουν χρέη με το μήνα
όσες νύχτες με συνάντησες κάθε δάκρυ μου τις πίνει
και σε κάθε μου ξημέρωμα μια πλημμύρα έχει μείνει
Η ανάμνηση που άφησες χρωματίζει το σκοτάδι
και τα βέλη σου τα πύρινα μ’ έχουν βάλει για σημάδι
ποιο λιμάνι σε φυλάκισε ποια σκιά σε παραδέρνει
το παράλογο σε άρπαξε σε μακραίνει και σε φέρνει
Μου λες να ζω ξανά στα ψεύτικα
να τριγυρνώ μονάχος χωρίς εσένα
στης απουσίας σου τον πανικό
ν’ αποζητώ τα λίγα και τα χαμένα
Καθρεφτίζει μες’ το βλέμμα σου η σιωπή το μαύρο ρόδο
κι όλο κρύβεις μες τις σκέψεις σου της φυγής το κατευόδιο
στόμα εύφλεκτο μου χάρισες κι όλο πέφτω στην πυρά σου
σ’ ένα δρόμο πιο αδιάβατο που ζητά το πέρασμά σου
Ό,τι τ’ όνειρο μου έδωσε ήταν του τρελού το βήμα
και οι μάχες με τον έρωτα γράφουν χρέη με το μήνα
όσες νύχτες με συνάντησες κάθε δάκρυ μου τις πίνει
και σε κάθε μου ξημέρωμα μια πλημμύρα έχει μείνει
Κι εσύ σαν ένα με το όνειρο
στων αστεριών κι απόψε πεζοπόρος
να σ’ ανασαίνω σ’ ένα γυρισμό
του λυτρωμού να γίνεις σημαιοφόρος
και οι μάχες με τον έρωτα γράφουν χρέη με το μήνα
όσες νύχτες με συνάντησες κάθε δάκρυ μου τις πίνει
και σε κάθε μου ξημέρωμα μια πλημμύρα έχει μείνει
Η ανάμνηση που άφησες χρωματίζει το σκοτάδι
και τα βέλη σου τα πύρινα μ’ έχουν βάλει για σημάδι
ποιο λιμάνι σε φυλάκισε ποια σκιά σε παραδέρνει
το παράλογο σε άρπαξε σε μακραίνει και σε φέρνει
Μου λες να ζω ξανά στα ψεύτικα
να τριγυρνώ μονάχος χωρίς εσένα
στης απουσίας σου τον πανικό
ν’ αποζητώ τα λίγα και τα χαμένα
Καθρεφτίζει μες’ το βλέμμα σου η σιωπή το μαύρο ρόδο
κι όλο κρύβεις μες τις σκέψεις σου της φυγής το κατευόδιο
στόμα εύφλεκτο μου χάρισες κι όλο πέφτω στην πυρά σου
σ’ ένα δρόμο πιο αδιάβατο που ζητά το πέρασμά σου
Ό,τι τ’ όνειρο μου έδωσε ήταν του τρελού το βήμα
και οι μάχες με τον έρωτα γράφουν χρέη με το μήνα
όσες νύχτες με συνάντησες κάθε δάκρυ μου τις πίνει
και σε κάθε μου ξημέρωμα μια πλημμύρα έχει μείνει
Κι εσύ σαν ένα με το όνειρο
στων αστεριών κι απόψε πεζοπόρος
να σ’ ανασαίνω σ’ ένα γυρισμό
του λυτρωμού να γίνεις σημαιοφόρος
Αυτά τα στιχάκια τα έχει μελοποιήσει ο θωμάς Σιώμος.
Πρώτη αμαρτία
Αποζητώ το θρόισμα
της πρώτης μου αμαρτίας
καιρό με ανθοφόριζε
και μ΄έκανε θεό
κι όσο τρυγούσα νόημα
με χνώτα της απληστίας
στητό το σώμα τσάκιζα
με θραύσμα νοητό.
Το συναντώ το άυλο
το σώμα της αυταπάτης
πολλές φορές με ζόρισε
σε άφωτες στιγμές
με της ψυχής το έλλειμμα
θα γίνω μεταπράτης
σ΄αυτό που με απόρησε
σε γκρίζες εκδρομές.
Να ξεπουλώ στα σύννεφα
τους όρκους τους λογοκόπους
τα κέρδη μου τ΄απόκοσμα
να σπέρνω στις ρωγμές
με της καρδιάς τα σύνεργα
να στέκω στους ανθρώπους
μ΄αισθήματα αξόδευτα
σ΄ανύποπτες στιγμές
Αλή
Όλη η ζωή του μικρή σαν άδεια πόλη
φίλοι του οι άνεμοι τον έλεγαν Μανώλη
έπλαθε εικόνες με χρώματα και ήχους
και μ΄αγριολούλουδα ζωγράφιζε τους τοίχους.
Κάποιο βράδυ στο γιαλό πετά ένα μπουκάλι
έχει βάλει μήνυμα και μοναξιά μεγάλη
μέσα στ΄ άλλα έγραφε «αχ ταίρι μου που είσαι,
πάρε την ορφάνια μου την τόση λύπη σβήσε»
Μια φωνή του έλεγε μη μένεις άλλο φύγε
κι ύστερα από χρόνια στην Αλεξάνδρεια πήγε.
Σήκωσε το νόστο η άδεια παραλία
για την Ιθάκη είχανε οι γλάροι τα πρωτεία.
Κάθε κύμα χάραζε το φως του σαν μαχαίρι
ώσπου ξάφνου άπλωσε μπροστά του ένα χέρι
σήκωσε το βλέμμα του κι είδε μια φιγούρα
μες τον ήλιο φάνηκε σαν μαγική θολούρα.
Κι όταν καλοκοίταξε αντίκρισε ένα θαύμα
θαρρείς κι ο τόπος γέμισε με του θεού το θραύσμα.
Χέρι χέρι τράβηξαν σ΄ένα ψαροχώρι
με τα μάτια μίλαγε το άχρονο αγόρι.
Ήταν ο ξυπόλητος διαβάτης της ερήμου
σαν γελούσε ταίριαζε μη την ψυχή του Νείλου.
Φτάνουν σε χαμόσπιτο
του Λίβα μονοπάτι
που η χαρά περίσσευε
δεν βρίσκεται στο χάρτη.
Και ξάφνου μέσα στην αγαλλίαση
είδε το μπουκάλι σε ράφι σκονισμένο
όνειρο απόκοσμο στο φως του μαγεμένο
κι όλα γύρω άστραψαν σαν της Εδέμ τον κήπο
κι έγινε χαρμόσυνος της καρδιάς ο κτύπος.
Στων κυμάτων την ωδή
τη ζωή αλλιώς θα δει
η καρδιά του τον καλεί
σε χαμόσπιτου σκαλί
κι είχε το όνομα Αλή!
*Ανέκδοτο τραγούδι
Μελοποιημένο από τον Μ.Κ
Τα μπλουζ των ποταμών
 |
| Φωτογραφία Βασίλης Γόνης |
Είναι τα μπλούζ της μοναξιάς
οι ξέμπαρκοι μας χρόνοι
κι οι δρόμοι που σε οδηγούν
σ΄ ερημικό μπαλκόνι.
Είναι τα μπλούζ των ποταμών
που μοιάζουν να ΄ναι ίδια
Μισισιπής και Ιλισσός
σ΄ ακτές θρηνούν ταξίδια.Είναι τα μπλούζ των στεναγμών
που γράφουν στο τσιμέντο
ψυχές που ΄γίναν αριθμοί
στης τρέλας το κρεσέντο.
Είναι τα μπλούζ της μοναξιάς
που δεν ακούς πια ήχους
τα μπογιατίζουν τα παιδιά
με γκράφιτι στους τοίχους.
Είναι τα μπλούζ της μοναξιάς
που δεν ακούς πια ήχους
τα μπογιατίζουν τα παιδιά
με γκράφιτι στους τοίχους.
Θεομηνία
Θεομηνία μαρμάρινο χαμόγελο
Παιδιάστικη μαγεία
τώρα πατάς στον ουρανό
 |
| Φωτογραφία Βασίλης Γόνης |
χορό χορεύεις σιγανό
φοράς επάνω σου την βάρδια
και ξενυχτάς με τα φανάρια
του δρόμου και με τους λεφτάδες
μοιρολογάνε οι μανάδες
μα πίσω δεν μπορείς να κάνεις
κι ότι σε πόνεσε να γιάνεις
μικρή πεταλουδίτσα
σε βάπτισαν ξανθούλα Λίτσα
με έξτρα βιβλιάριο και βραδινό ωράριο
πόσο πηγαίνει το μαλλί
κάθε βραδιά σ΄ένα κελί,
ξανθούλα Λίτσα,
Φόρεσες άρωμα πατσουλί
όλοι σε κράζουν σαν τσουλί
μικρή πεταλουδίτσα.
Ετικέτες
Ανθρώπων Εργα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
12 σχόλια:
Απο την ποίηση στα διηγηματα και παλι πισω.πολλές ευχαριστες εκπλήξεις σε ένα blog....
μην σταματησετε να δημιουργειτε και να μας προσφέρετε απλοχερα εικόνες και βιωματα με αυτο τον μοναδικό τροπο γραφης
Περιμένω την έκδοσή τους, σε ψηφιακή ή αναλογική μορφή δεν ενδιαφέρει, αλλά να μπορώ να παίρνω μαζί μου όλη σου την ποίηση σ΄ ένα ταξίδι...
Α, και κάτι ακόμα: "Η γυναίκα έζησε χάρη στην αγάπη που έκανε να λαβαίνει από το γύρω της κενό, αλλά είναι πολλοί εκείνοι που δεν υπήρξαν τόσο τυχεροί..."
φανταζομαι πως όλα αυτα είναι μέρος μια συλλογής με ανθρώπους και γεγονοτα τα οποια σημαδευουν την ψυχή μας... πολυ καλη κινηση να μεταφερονται ολα αυτα με λογο ποιητικό αλλα και τοσο καυστικο
"θεομηνία" Φυλής και Παρασίου κέντρο Αθήνα....δεν εχω διαβάσει πιο όμορφο και τόσο ευαίσθητο ποίημα για εμάς που κάθε βάρδια παίζουμε στην ψυχη μας ένα παιχνιδι θυμού και απελπισίας.... ευχαριστω!!
είναι στιγμές που οι λέξεις δεν είναι αρκετές (!) για να μπορέσεις να σχολιάσεις κάτι που διαβάζοντας το σε συναρπάζει..... μπράβο καλέ μου φίλε
ΔΥΣΤΥΧΩΣ .... Είναι σύνηθες φαινόμενο ΓΙΑΤΡΟΙ & ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ να πρέπει να λάβουν ένα μεγάλο "φακελάκι" για να κάνουν αυτό για το οποίο έχουν δώσει όρκο ότι θα υπηρετούν....
Παρόμοιο περιστατικό αντιμετώπισα και εγώ. Τα πράγματα είναι έτσι όπως ακριβώς περιγράφονται και ακόμα χειρότερα και όλοι εμείς ταπεινοί και μικροί μπροστά τους ανήμποροι να αντιδράσουμε, παθητικά τους υπομένουμε χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι μιας και εξαρτωμαστε απο αυτούς και το κύκλωμα τους.............
Δεν το συζητάω, τα ποιήματα με άγγιξαν...
Σε συνδυασμό με την ήδη μελαγχολική διάθεση που μου είχε δημιουργήσει η επήρεια μιας βαρυσήμαντης Πέμπτης, τα αληθινά λόγια και τα όμορφα συναισθήματα, ευτυχή ή στενάχωρα, μου προσέφεραν το ιδανικό βούρκωμα για περαιτέρω καλλιτεχνική έμπνευση, αυτήν την ώρα της νύχτας...
Ανυπομονώ να διαβάσω κι άλλα..!
Ο συνάδελφός σου,
Θάνος Σπανδωνής
Δεν υπαρχουν λογια που να μπορουν να περιγραψουν ποσο εκπληκτικα ειναι τα ποιηματα σας!Υπαρχουν λιγοι ανθρωποι στις μερες μας οι οποιοι γνωριζουν και μπορουν να διαχειριζονατι την ελληνικη γλωσσα τοσο καλα.Ανυπομονω να διαβασω κι αλλα στο blog σας! -Κατερινα Ζαχαριουδακη
βουλευτεs βουλευτεs καποτε θα τουs πληρωσει ο λαοs οπωs τουs αξιζει
Δύσκολη εποχή για ποιητές φίλε μου , οι άνθρωποι ασχολούνται με τη επιβίωση , ξεχνόντας ότι χρειάζονται το πνεύμα , το άυλο , τις λέξεις που θα αγγίξουν την ψυχή και θα μαλακώσουν την καρδιά!
Αυτοί που χρόνια μας κυβερνούν , στήνουν την παγίδα και εμείς άβουλοι οπαδοί πέφτουμε μέσα.........θεωρούμε το διάβασμα ενός ποιήματος χάσιμο χρόνου και για μια ακόμη φορά κόβουμε την επαφή με την φλόγα μέσα μας!
ola iperoha
Δημοσίευση σχολίου