Mαρίνος Καρβελάς Ποίηση

ΠΟΡΕΥΟΜΑΙ

στην Γεωργία Βεληβασάκη

Ένα πουλί πέφτει
στον καθρέφτη και ραγίζει
τα κάλπικα κοιτάγματα τηs μέραs,
σωρεύονταs τα ορφανά μηνύματα
στο πάτωμα με τουs κωδικούs των ενστίκτων.
Μερόνυχτα αλλοπαρμένα
σε κιγκλιδώματα ήχων συνωστίζονται
καθώs συντάσσουν ερωτήματα στα ρείθρα
με τα τσαλακωμένα φύλλα των εφημερίδων.
Άχαρτογράφητοι βίοι συνδράμουν
με βεγγαλικά πλανέματα το επερχόμενο.
Άραγε που θα είσαι
όταν το χθέs ωριμάσει αδίστακτα.
Μη με κοιτάs λοιπόν ξέρειs,
ότι ενηλικιώθηκα
και διαβάζω το φως πίσω από τα τείχη
του αδιανόητου όπωs πορεύομαι.
Στην τειχομαχία τηs συνείδησηs μου
ο εχθρόs μου ήταν ο εαυτόs μου.

ΕΙΠΑ

Μαθητεία των δρόμων είπα.
Με θαλασσόλογα,
θραύονταs με ανοίκειο
είναι όπωs σε ακολουθεί
με τιs παρηχήσειs του ήλιου
σε'κείνη τη μικρή αυλή
με τιs λειχήνεs στα ίχνη των βημάτων.
Βακχικά μερόνυχτα
σε λαλούσα σιωπή ψηλαφώνταs,
αναπλάθουν το πληκτικό αύριο
στα λατομεία του χρόνου.
Ασθμαίνονταs την άπλαστη απομόνωση ,
η κωμωδία του κόσμου θυμιατίζει
φυσώνταs κρίματα
όπωs τρίζουν οι επάλξειs των συνειρμών.
Ναυτίλοs εαυτόs
καθώs τρικυμίζει σε απόρθητεs ακτέs
και τον περιγελά ο μονήρηs απολογισμόs
στην εσχατιά των μονολόγων τηs ψυχήs
με το τραγούδισμα των αέριδων
σε παύσειs ανάκουστεs
που κανέναs δεν μπορεί να λεηλατήσει
με'κείνο που βιώνει ο αβίωτοs βίοs ,
ο ισοβίτηs κι'ανένταχτοs.

         
          Ο ΘΕΟΣ Ο ΑΘΕΟΣ

Στη γενετήσια αφετηρία

ενυπάρχει το οδύνημα τηs πνοήs.

Σε εκμαγείο στοχασμού

σείεται ο θεόs ο άθεοs ο ανενυπνίαστοs

με τουs πυρανθείs δρόμουs.

Αμφίβραχυs ο χρόνοs

καθώs συντελούνται ετούτα

στη μηδενικότητα τηs αντίληψηs.

Μιλάs στη θάλασσα

και σου απαντούν οι πνιγμένοι.

Αύτανδρο σώμα η άμμοs

σε εσωκλείει εντόs τηs

κιεσύ ακόμα αγναντεύειs

τα καράβια των ονείρων σου.

ΦΩΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ β

Άσπονδη καρδιά στη Βαβυλώνα
σε παρφούμαρα με θαμώνεs όλου του χειμώνα
χνώτα φούμαρα
Βρήκα γλάρουs γύρω
στο λειμώνα να λικνίζονται
είδαν δάκρυα μεs στο στρατώνα
και βυθίζονται
Με μια χλαίνη στην ανεμοδούρα τουs απόθησαν
κι απτούs φράχτεs σαρκοβόρα μούρα
πόσο πόθησαν
Στύβω καταιγίδεs με μανία στην πορεία μου
δίνω πετιμέζι κι αύπνία στην αργία μου
Κράδαιναν ο Ντόριαν κι  Γκρέυ
μια απόταξη λύτρωναν οι ενοχέs
τα χρέη στην απόσταξη
Άνοιξε η πύλη στα Χαυτεία για Ομόνοια
σμίλεψα καρδιά στα λατομεία εναγώνια
Φόνισσά μου
προσμονή το κύμα πετροβόλησεs
βούλιαξε στη λασπουριά
το βήμα και μ'απόλυσεs
Μάζεψα τραγουδιστά λογάκια
όσα έτυχαν βγάλανε μαχαίρια
τα στιχάκια και με πέτυχαν

ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑ

          Μη περιμένετε
          οι βάρβαροι ήταν πάντα εδώ.

Τη χώρα μου έκαναν σατραπεία

κιολημερίs νομοθετούνε.

Έχουν στήσει δεσμωτήρια

σε δρόμουs και πλατείεs.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι κάποια λύση

και με ευφράδειεs και δημηγορίεs

ωσάν πραίτορεs ασκούν την κίβδηλη εξουσία τουs.

Ο πηγαιμόs μου για την Ιθάκη

ξέρω οτι είναι ο αγώναs

ενάντια στα βρόμικα σχεδιά τουs.

ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ.


Μυθόβια διψαλέα ψυχή
βλέπειs τιs παρυφέs τ'ουρανού
και τιs ονοματίζειs οικόπεδα ανθοφορίαs
τηs αποθεωσήs σου δίχωs τη βαρύτητα
του πρόχειρου στο βίο σου,
όπωs προσπερνάs
τιs επαναλήψειs τηs ημέραs
με το αντικλείδι τηs σκιάs.
Φρικιαστήριο ο καθρέπτηs
στο δωμάτιο όταν γίνεται η φενάκη
και τα ειωθότα στη δυναστεία τηs αφαίρεσηs.
Συνυπάρχειs με το οιδιπόδειο του κύματοs
με την ακτή καθώs σωρεύει
άμμο πέτρεs και φύκια
στο ησυχαστήριο σου ερήμην σου.
Καράβια τρένα λεωφορεία
περνούν μέσα σου
κιεγώ χτισμένοs μαζί σου
τεκμαίρομαι με το τίποτα,
άρα υπάρχω..
Ένα τέθριππο τηs ενόρασήs μου
με φυγαδεύει από το παρόν
σπάζονταs το υαλοσκεπέs τηs φυλακήs μου.

TO ΔΕΝΤΡΟ

   ..ο δρόμοs από συντέλεια με χαλίκια και κατολισθήσειs,
διασταυρώνεται με το μονοπάτι προs το έρημο δέντρο.
Ανεξίκακοs άνεμοs συνδράμει τιs φράσειs ερείπια,
την άπληστη αριθμητική τηs σκέψηs.
Αναθυμήθηκα τιs πρώτεs λέξειs
τηs επίγνωσηs στ'απόρθητα δωμάτια τηs.
Ολάνοιχτη πράξη θεόληπτοs ο συνειρμόs
στο εκείθεν τηs καθώs την ακολουθώ αλυσοδεμένοs μαζί τηs.
Aσπάζομαι την αποθέωσή τηs με το χωματένιο μου ανάστημα,
έρμεοs και άθροισμα στων αέρηδων τη σκόνη.
Η αλχημεία τηs με την αδέκαστη σκιά μου
ωs κοινοτοπία τηs επανάληψηs,
κατεδαφίζει τ'ακούσματα από τα
δρασκελίσματα τηs επιφάνειαs τη φωτοσκίαση,
ωσάν να με ακολουθεί το τοπίο
ενώ το οδοιπορικό μου
σώψυχα αμετακίνητο σένα φάλτσο ενσταντανέ
στρεβλήs διαίσθησηs ριζώθηκε
στοχάζονταs ανεμοθύελλεs κι ερημοσύνη
στην αιρετική φαινομενικότητα.
Υλιστήs και ληστήs είμαι
μαζί εναλλασσόμενοs στην οθόνη τηs ψυχήs μου
κατά το δοκούν τηs θνησιμαίαs ανεπάρκειάs μου,
καθώs με φορούν οι έλικεs εξαρτήσειs μου
όπωs αγναντεύουν τιs νικηφόρεs απουσίεs μου
σε ρόλουs ναυάγια,με το δανεικό πρόσωπο
που οι καιροί μου φόρτωσαν
μέσα στα διαφυγόντα υπόλοιπά τουs.
Στοιχίζομαι στη πλάτη του χρόνου
ωs αδιαφανή συμπόρευση στο επέκεινα μαζί του.
Ξοδεμένα χρόνια οι μάρτυρέs μου
στην επικείμενη δίκη του τέλουs.
Στην τέφρα των λέξεων
η ετυμηγορία του βίου μου.
Φωs εκ φωτόs ζητώ
κιένα πωs να περάσω απέναντι
τηs μέραs με το νόμισμα τηs νομοτέλειαs
του απειροελάχιστου τηs υπαρξήs μου.
Ταξίδι απλήρωτο με πληρωμένο τέλοs,
χαραγμένο στο βράχο του ανέμου τόνομά μου
ωσάν παρακαταθήκη αδιεξόδου
στο πέρασμα των πουλιών και στο φτερούγισμά τουs.
To δέντρο είμαι εγώ
στην κορυφή του βουνού,
ανεμοδούρα στο ταξίδι του σύννεφου καιτηs αστραπήs.
Αυτοαναιρούμαι στη φωτεινότητα του όλου
και στιs φωνασκίεs ενόs υπεράριθμου πλήθουs όπου ανήκω.