Mαρίνος Καρβελάς Ποίηση

ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ.


Μυθόβια διψαλέα ψυχή
βλέπειs τιs παρυφέs τ'ουρανού
και τιs ονοματίζειs οικόπεδα ανθοφορίαs
τηs αποθεωσήs σου δίχωs τη βαρύτητα
του πρόχειρου στο βίο σου,
όπωs προσπερνάs
τιs επαναλήψειs τηs ημέραs
με το αντικλείδι τηs σκιάs.
Φρικιαστήριο ο καθρέπτηs
στο δωμάτιο όταν γίνεται η φενάκη
και τα ειωθότα στη δυναστεία τηs αφαίρεσηs.
Συνυπάρχειs με το οιδιπόδειο του κύματοs
με την ακτή καθώs σωρεύει
άμμο πέτρεs και φύκια
στο ησυχαστήριο σου ερήμην σου.
Καράβια τρένα λεωφορεία
περνούν μέσα σου
κιεγώ χτισμένοs μαζί σου
τεκμαίρομαι με το τίποτα,
άρα υπάρχω..
Ένα τέθριππο τηs ενόρασήs μου
με φυγαδεύει από το παρόν
σπάζονταs το υαλοσκεπέs τηs φυλακήs μου.