Mαρίνος Καρβελάς Ποίηση

TO ΔΕΝΤΡΟ

   ..ο δρόμοs από συντέλεια με χαλίκια και κατολισθήσειs,
διασταυρώνεται με το μονοπάτι προs το έρημο δέντρο.
Ανεξίκακοs άνεμοs συνδράμει τιs φράσειs ερείπια,
την άπληστη αριθμητική τηs σκέψηs.
Αναθυμήθηκα τιs πρώτεs λέξειs
τηs επίγνωσηs στ'απόρθητα δωμάτια τηs.
Ολάνοιχτη πράξη θεόληπτοs ο συνειρμόs
στο εκείθεν τηs καθώs την ακολουθώ αλυσοδεμένοs μαζί τηs.
Aσπάζομαι την αποθέωσή τηs με το χωματένιο μου ανάστημα,
έρμεοs και άθροισμα στων αέρηδων τη σκόνη.
Η αλχημεία τηs με την αδέκαστη σκιά μου
ωs κοινοτοπία τηs επανάληψηs,
κατεδαφίζει τ'ακούσματα από τα
δρασκελίσματα τηs επιφάνειαs τη φωτοσκίαση,
ωσάν να με ακολουθεί το τοπίο
ενώ το οδοιπορικό μου
σώψυχα αμετακίνητο σένα φάλτσο ενσταντανέ
στρεβλήs διαίσθησηs ριζώθηκε
στοχάζονταs ανεμοθύελλεs κι ερημοσύνη
στην αιρετική φαινομενικότητα.
Υλιστήs και ληστήs είμαι
μαζί εναλλασσόμενοs στην οθόνη τηs ψυχήs μου
κατά το δοκούν τηs θνησιμαίαs ανεπάρκειάs μου,
καθώs με φορούν οι έλικεs εξαρτήσειs μου
όπωs αγναντεύουν τιs νικηφόρεs απουσίεs μου
σε ρόλουs ναυάγια,με το δανεικό πρόσωπο
που οι καιροί μου φόρτωσαν
μέσα στα διαφυγόντα υπόλοιπά τουs.
Στοιχίζομαι στη πλάτη του χρόνου
ωs αδιαφανή συμπόρευση στο επέκεινα μαζί του.
Ξοδεμένα χρόνια οι μάρτυρέs μου
στην επικείμενη δίκη του τέλουs.
Στην τέφρα των λέξεων
η ετυμηγορία του βίου μου.
Φωs εκ φωτόs ζητώ
κιένα πωs να περάσω απέναντι
τηs μέραs με το νόμισμα τηs νομοτέλειαs
του απειροελάχιστου τηs υπαρξήs μου.
Ταξίδι απλήρωτο με πληρωμένο τέλοs,
χαραγμένο στο βράχο του ανέμου τόνομά μου
ωσάν παρακαταθήκη αδιεξόδου
στο πέρασμα των πουλιών και στο φτερούγισμά τουs.
To δέντρο είμαι εγώ
στην κορυφή του βουνού,
ανεμοδούρα στο ταξίδι του σύννεφου καιτηs αστραπήs.
Αυτοαναιρούμαι στη φωτεινότητα του όλου
και στιs φωνασκίεs ενόs υπεράριθμου πλήθουs όπου ανήκω.