Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012
9:33 π.μ. | Αναρτήθηκε από
4words creative communication |
TIMING
ΠΡΑΞΗ 1
-Άκου,έρχομαι?
-Εντάξει?
-Έκοψα δρόμο περνώντας μέσα από την περιοχή του σήμερα .
-Γιατί;
-Η περιοχή του μέλλοντος έχει πολύ κίνηση,
ήθελα να σε δω όσο γινόταν πιο γρήγορα.
-Κρίμα και ήμουν εκεί?
ΠΡΑΞΗ 2
Μετά από πολλά χρόνια.
Ήταν απόγευμα Φεβρουαρίου
....περπατούσε σ'ένα έρημο δρόμο.
Είχε τον ήλιο αριστερά του όπως βασίλευε.
Δεξιά του και λίγο πίσω αντιλήφθηκε μία σκιά
και στο τελείωμά της
σχηματιζόταν το περίγραμμα από ένα μαχαίρι
...γύρισε να δει,
όμως κανένας δεν υπήρχε
...γέλασε
..δεν κατάλαβε ό,τι ήταν η σκιά του.
ΠΡΑΞΗ 3
Όταν έπεσε στο έδαφος ,
τα γυαλιά του ηλίου που φορούσε έσπασαν
και τότε είδε....
την περιοχή του μέλλοντος....
ένα τραπέζι με δύο άδειες καρέκλες.
Ετικέτες
TIMING
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Στην πορεία της ζωής μας σίγουρα κάποιον ερωτευόμαστε! Τον πρώτο άνθρωπο που πρέπει όμως να ερωτευτούμε είναι ο εαυτός μας! Να τον πείσουμε πως τον αγαπάμε, πως μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί! Η αναβολή της αγάπης πονάει. Δημιουργεί αλλοιώσεις, αμυχές που δυσκολευόμαστε να αντέξουμε το βουβό κλάμα μας.
Πρέπει να δείξεις την αγάπη σου. Το άλλο σου μισό σίγουρα την περιμένει με ανυπομονησία. Άρα μην αργείς…….. . Προσπάθησε ………….. Προσπάθησε……………
Προσπάθησε τόσο ώστε όταν φτάσεις στην περιοχή του μέλλοντος να αντικρίσεις δυο χαμόγελα και δυο χέρια ενωμένα!
Αυτό το ποίημα με συντάραξε και μ έκανε να σκεφτώ πολύ όταν βρεθώ στην περιοχή του μέλλοντος , στις δυο καρέκλες να υπάρχουμε ακόμα και μέχρι το τέλος με τον έρωτα της ζωής μου .
Ένα πολύ συγκινητικό ποίημα για την ίδια μας την ύπαρξη και τις επιλογές που κάνουμε.πρέπει να κάνουμε ό,τι καλύτερο γι'αυτόν που αγαπάμε και μπορούμε τώρα στο παρόν γιατί στο μέλλον ίσως να είναι αργά και να το μετανιώσουμε όταν αντικρίσουμε τις δύο άδειες καρέκλες,γιατί θα καταλάβουμε ότι δεν δώσαμε στον άλλον την αγάπη που πρόσμενε από μας και'μεις δεν ολοκληρωθήκαμε ποτέ.Με άγγιξε πολύ αυτό το ποίημα και με έκανε να αγαπήσω ακόμα πιο πολύ αυτόν που έχω δίπλα μου,χωρίς να έχει σημασία αν είναι η μητέρα μου,ο σύντροφός μου ή η γειτόνισσα που μου λέει κάθε μέρα "καλημέρα" χωρίς να γνωρίζει καν το όνομά μου.Θα έπρεπε να διαβαστεί από όλους μας,για να δώσουμε την αξία που χρειάζεται σε πράγματα που προσπερνάμε καθημερινώς γιατί είμαστε απασχολημένοι με κάποιον μελλοντικό σκοπό και για να καταλάβουμε ότι μόνο όταν δίνουμε και δεχόμαστε αγάπη ολοκληρωνόμαστε ως άνθρωποι και δεν νιώθουμε κενοί.Έτσι δεν 8α δούμε ποτέ την καρέκλα μας άδεια κ δεν θα είμαστε μόνοι,γιατί θα είναι εκεί αυτοί που μας αγαπάνε,χωρίς να κρατάμε μαχαίρι,το σύμβολο του λάθους και του μίσους.
Δημοσίευση σχολίου