Mαρίνος Καρβελάς Ποίηση

ΤΑ ΚΒΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

   Είμαι βιολάτρηs ενώ θέτω υπό αμφισβήτηση την λειτουργικότητα των λέξεων ώστε και η προβληματική τουs να είναι αίολη.Τίποτα πιο σταθερό από μια πεταλούδα πετώνταs μεσοπέλαγα.
   Η έδρασή μου εστιάζεται στο επιφαινόμενο ενόs αόρατου φαινομένου όπωs δικαιολογεί η κβαντική φυσική όπου η αλληλοεπίδραση των φωτονίων ή άλλων σωματιδίων μπορεί να τα κάνει να εμφανίζονται ταυτόχρονα σε διαφορετικά σημεία κιύστερα ν'αλλάζουν και να γίνονται κάτι άλλο.Όπωs μία αφίσα ή ένα αντικείμενο που αντικατοπτρίζεται ανάποδα στην επιφάνεια μιαs λακκούβαs με νερό ώσπου ένα βήμα τα εξαφανίζει για να επανέλθουν αργότερα.
  Όλα αντανακλούν στουs ακροβατισμούs του βλέμματοs επάνω σε καταστάσειs και η επαναφορά τουs με άλλη δομή με αρμούs άλληs ενέργειαs.Δεν υπάρχει τίποτα λοιπόν δίχωs την αλληλοσυμπλήρωση με κάτι άλλο.
   Λέξειs φωτόνια με απόκρυφη προοπτική και με κύματα ενέργειαs αλληλοεξαρτόμενεs και φαντάσου όταν κυλίσει κάποιο δάκρυ επάνω στο χαρτί όταν γράφονται τι ενέργεια εκλύεται,ίσωs αυτό το δάκρυ το ξαναβρείs στο στήμονα ενόs λουλουδιού στουs Kβάζαρs σε μια άλλη ζωή.
   Η δομή λοιπόν στην ουσία ενόs ποιήματοs είναι ανύπαρκτη ,όπωs και το ίδιο, πόσο μάλλον και η χιλιοδιττή του ερμηνεία.Υπάρχει απλώs μία υποφαινόμενη στατικότητα χωρίs αντίκρισμα η οποία συνεχώs μεταλλάσσεται από την εκάστοτε διάθεση,θέση,κατάσταση και γνώση του αναγνώστη κιάλλων πολλών παραμέτρων.
   Είναι εκείνοs όπου το κομματιάζει νοερά ή μ'ένα ψαλίδι και το επαναπροσδιορίζει αναλόγωs.H αέναη λοιπόν ενέργεια ή τα κβάντα καραδοκούν στην υψικάμινο τηs κίνησηs και τηs αλλαγήs όλουs εμάs τουs στιχοπλόκουs που το ΟΛΟΝ εντελώs αδιαφορεί να γελάσει μετά δακρύων.