Mαρίνος Καρβελάς Ποίηση

ΚΕΛΕΥΣΟΝ

Κέλευσον μέρα πολύρριζη ήχοs αεικίνητοs..

Ολούθε το ενθάδε και το επέκεινα ειs δόξαν
του μείζονοs στο έλασσον,
εκεί όπου το φωs κλωθογυρίζει ανεμοθύελλεs
όπωs ίπταται επί του πελάγουs ανεόρταστο.
Όσα φυλάσσει η άμμοs από τον ωκεανό
η μηδαμινότητα στο μέτρημα θα τ'απολέσει.
Αφόρητη σωρεύει στο κύμα τ'αχνάρια τηs
καθώs φυγαδεύουν οι ταξιδιώτεs τιs απολογίεs τουs
καπνίζονταs ορίζοντεs και θρέφονταs αποστάσειs.
Το άστρο ακινητεί το ταξίδι
όταν το σώμα σ'ενύπνιο περιδιαβαίνει
και'κείνο το θώπευμα στο βλέμμα
που φωτογράφισε ο πόθοs τα μάτια
έχτισαν τείχη και το φυλακίσαν.
Ο αυλητήs μάντηs στην Τροία
το ήξερε από τότε και μοιρολογούσε
στου Έκτορα το γάμο με την Ανδρομάχη.
Είχε προκαλέσει την ειμαρμένη επιλέγοντάs την ωs σύζυγο,
τ'όνομά τηs μαρτηρούσε το σημάδι του θανάτου.
Η παροντότητα βρυχάται υπόλογη τηs προφητείαs
που επέρχεται ωσάν λαιμητόμοs του ελεήμονα καιρού.

Κέλευσον μέρα αχειροποίητη ήχοs σωτήριοs

Πολίτηs ειμί αεί εξασκούμενοs.
Τηs αχιβάδαs φωνή με οδηγεί
στα πεδία τηs ουτοπίαs.
Εγγαστρίμυθοs στην απλοέπεια
αλλοεθνήs αναρχούμαι.
Αναδιφώ τηs γένναs μου το πρώτο γάλα
με την παροδικότητα των ειδώλων
όταν κρατούσαν ημερολόγιο του στατικού φωτόs.
Τριs ειs ζωήν με καταδίκασε
ο χρησμόs τηs ασέληνηs νύχταs
όπωs οδοιπορώ κεκλεισμένων των θυρών
ακραγγίζονταs τη θέαση του λόγου
με την άναρχη αθανασία των λουλουδιών
τηs μιαs ημέραs κωπηλατώνταs
σε νόστο του πρότερου και του ύστερου
σε ολόγραμμα θαλασσοδρόμων.

Κέλευσον μέρα πολύπορη ήχοs τηs πυγολαμπίδαs.

Γείρε στην αχλύ,
στη χούφτα σου μάζεψε μαντικό νερό
και πιεs ,
αποδέξου το πένθοs τηs γραμμήs του χρόνου που σε διαπερνά.
Τ'όνομά σου στα ιμάτια των ανέμων ξεθωριάζει,
δεν υπάρχει αντιστρεπτή πορεία
ούτε αντίτιμο ζωήs σε αργυραμοιβούs του χρόνου.
Νερένιοs λαβύρινθοs όπωs διαθλάται ο βίοs
από την κούνια του στη λίμνη Αχερουσία.
Ο οίστροs του Αρχάγγελου εναντιώνεται στη γλώσσα των θνητών,
το σύμφωνο,συμφωνία και σύμβαση
τονίζονταs με τον κρότο τηs μετάβασηs στην άλλη ολότητα.
Το φωνήεν,φωνή,κραυγή ,
πρώτο κλάμα τηs γένναs γίνεται
απόχτημα στου βυθού το λίκνο
αντίλαλοs στην άφτερη υπόσταση.

Κέλευσον μέρα άρχουσα ήχοs του απέριττου.

Όρθροs του άυπνου Λόγου
με την γύρη από την πληρότητα τηs άγνοιαs
όπωs συλλαβίζει τιs άφωνεs αμυχέs τηs ψυχήs.
H τελευταία αναπνοή του βουτηχτή επισκέπτη στον θάνατο
ωσάν ελευσίνια κατάβαση στον άδη.
Σώμα κέλυφοs και κιβωτόs τηs ψυχήs
που καλαφάτισε ο απάτωρ Χρόνοs
για το μεγάλο ταξίδι...


Κέλευσον μέρα αμόλυντη ήχοs τηs Ταχρίρ

Νυχτερινό σώμα
σε μάτια καθρέφτεs ακροάζεσαι.
Χορδέs οι ζάρεs στο σεντόνι σου παιανίζουν
το αψεγάδιαστο τηs εφηβείαs σου.

Στο απέναντι βενζινάδικο ο μετανάστηs Άχμετ
να ανασταίνεται μαζί σου
με προπατορική μνήμη
κάθε μεσάνυχτα αλαφροήσκιωτοs.

Στοιχειωμένη ζωή νοτίζει το υπόγειο δωμάτιο ,
με αποτσίγαρα ν'αποπνέουν ερημιά
και οι ατρύγητεs φλόγεs του
να τον καταβροχθίζουν ανελέητα.

Χυμούν οι πόθοι
και με αμαρτία πρωτόπλαστου
διασκορπίζονται στο πάτωμα με το κορμί του
καιομένη βάτοs.

Απογυμνωμένη σκιά την ήβη σου 
συναντάs εκεί στ'απόκρυφα του νου
που τελούνται τα ορφικά μυστήρια των καθαρμών.

Μ'ένα κουτάκι μπύρα
σε διάλειμμα αναψυχήs στ'όνειρο

ημερεύει την τρικυμία
μέσα του κοιτάζονταs το φεγγάρι

στουs δρόμουs του άγνωστου και'κείνο τον ακολουθεί

στο αμετάβατο τηs κάθε ημέραs του.

Καλώs ήλθεs

στη χώρα των συμβιβασμένων
του έγραφαν οι φωτεινέs

επιγραφέs.Εκείνοs όμωs δεν ήξερε ελληνικά.


 Κέλευσον μέρα ροκ ήχοs του νερού

Είχε ένα γάντζο και μια μαχαίρα
η Φωτεινή των πάγων
με το ροδάμνι τηs πορφύραs στα χέρια.
Ανοξείδωτη φωνή,
ο ντελάληs του καλοκαιριού με το κάρο
που έσερνε το άλογό τηs ο Γκάρι Κούπερ
όπωs αγαπησιάρικα τον έλεγε.
Η οδύσσεια τηs κάθε ημέραs την οδηγούσε
ωσάν μυθική ραβδοσκόπο στη βιογραφία των δρόμων
με την αυτόφωρη λιποθυμία του μεσημεριού
τ'άνυδρα κορμιά να ποτίσει.

Αναπεπταμένη μορφή του θέρουs ,
μάνα σεβάσμια ντε γιούρε ηθικήs ,
οι ντερτιλήδεs στουs καφενέδεs
με μία ελαφριά κλίση τηs κεφαλήs τουs
την χαιρετούσαν αναστενάζονταs.
Κουβαλούσε τη νεροσυρμή των διάφανων σχημάτων
αργόσυρτα σε χωματένιεs γειτονιέs ,
φορτώνονταs τον πάγο
από του ΦΙΞ το εργοστάσιο.
Φθέγγομαι με φωνή των κρυστάλλων
ζωγράφιζε η επιφάνειά του καθώs έλιωνε
κι'εκείνη έβλεπε το σημάδι ωs ευχή
μοιράζονταs μ'ευχαρίστηση τα θραύσματά του
στα ξυπόλητα παιδιά που την ακολουθούσαν
κραυγάζονταs τον ερχομό τηs.

Πέρασαν τα χρόνια και η Φωτεινή αποφάσισε
μία μέρα όπου η θερμοκρασία ήταν υπό το μηδέν
να φύγει για το μεγάλο ταξίδι.
Εκείνη τη μέρα έριχνε χιόνι
αλλά είχε και ήλιο,
άραγε τι ήθελε να μαs πει
ή μήπωs δεν θέλουμε να το καταλάβουμε.
Ο Γκάρι Κούπερ έγινε ξανά ιππόκαμποs
όπωs του είχε υποσχεθεί η γοργόνα
μετά το πέραs τηs προσφοράs του.
Τώρα χλιμιντρίζονταs στο πέλαγοs
δημιουργεί μαιάνδρουs με τ'όνομα τηs κόρηs
που υπηρέτησε πιστά και αγάπησε.
Alea jacta est
ο κύβοs πάγου ερρίφθη
στο τελευταίο ποτήρι τηs ζωήs τηs.