Mαρίνος Καρβελάς Ποίηση

ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ

Ημέρεψε ο λέονταs
κι έχει τα δυο του πόδια πάνω στη γη
το τρίτο του στα σύννεφα ,
το τέταρτο τόχει με το χαμαιλέοντα
μαζί συνώνυμο τηs μνήμηs.
Στιs όχθεs του ουράνιου ποταμού
με τα χωματένια σύνορα
συνοδοιπορούμε και πωs να τουs προφυλάξω
ο αφελήs από την κατακραυγή του όχλου ,
όμωs με καθησυχάζουνε λεγοντάs μου
τα μάτια τουs ένα στουs τρειs μαs βλέπουν.
Έναs μικρόκοσμοs μέσα μαs
όλα αυτόs τα ορίζει
τηs κίνησηs υπέρθεση το λένε
μου ψιθυρήσαν και στο περίγραμμα του σώματοs
και στουs αρμούs επάλληλεs στήνει καταστάσειs ,
συνεύρεση ανημέρευτη στο μυστικό του δείπνο,
στο ίδιο κελί με ορθάνοιχτουs
ορίζοντεs συνδαιτυμόνεs είμαστε.
Με πηλό τηs ανάληψηs ,
τόποs με άθραυστα υλικά
που κουβαλούν τιs πολυσέλιδεs συναυτουργίεs των βίων
μηρυκάζονταs τα σύμπαντα.
Λέξη τη λέξη το είδωλό μου
και όχι εγώ ο ποιητήs o χρησμολόγοs
τουs ποιητέs θανατώνει με σύννομεs διεργασίεs
ωσάν πρωτότοκοs διθύραμβοs και γιοs τηs Μήδειαs
την ειμαρμένη να τελεί με μάρτηρεs τα σκιάχτρα.
Σώμα το σώμα κι ο Θεόs χάνεται
στο μεγάκοσμο και μέσα στο μικρόκοσμο
μα σκέψου στο περασμά του από πλευρό ανθρώπου ,
μαχαίρι να μπηχτεί ξάφνου και να τον πετύχει.
Ούτε να το σκεφτώ μπορώ τέτοιο ουρλιαχτό ν'ακούσω,
μα τότεs πέστε μου στ'αλήθεια αν συμβεί τι θα γενεί
Θεέ και Παντοκράτορά μου.
Ξυπνώ ταχύκαρδοs που λεs κάθιδροs στο ίδιο σώμα.
Αλληλούια και Ωσαννά και καινούργια μέρα λάμπει.