Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012
12:24 μ.μ. | Αναρτήθηκε από
4words creative communication |
ΜΗΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ
(Το βήμα του τρελού)
Στιs όχθεs των βλεφάρων σου αργοναύτεs ομοεθνοί σου τριγυρνάνε
Και στα θολά σου μάτια μια θάλασσα ξεχειλίζει και με παρασύρει στο βυθό τηs.
Μην επιστρέφειs λοιπόν σε ναυάγιο με τη ρέμβη του τουρίστα,
Ανήλεη ψυχή εκεί το βλέμμα σου μη στρέφειs,
Πέτρωσα βήμα και τραβώ στηs ξενιτιάs τα μάκρη.
Την αλισάχνη κατάσαρκα φοράω, ένα σκουριασμένο σώμα έχω για να υπάρξω.
Τώρα τα βράδια ο καιρόs σαν ακροβάτηs φτερωτόs σ'άδειεs ακτέs
Μαζί μου αργά κυλάει τρεμίζονταs το σπαραγμό τηs σελήνηs.
Τηs λησμονιάs τα μυστικά είναι άνθη γυρτά σε αυθαίρετα χρόνια
Κρυφομιλούν μεταξύ τουs ταπεινά σ'εκδρομή με του φευγιού τα κουπόνια.
Όσο χορεύει η βροχή κι ο άνεμοs διψάει η στάχτη μέσα στο ποτήρι
Θα σπάει κωδικούs
Βρίζονταs τουs θεούs που μαs θρέφουν με δηλητήριο ευτυχίαs.
Κοίτα πωs με κατέγραψαν σε μακρόσυρτη φωνή του κύματοs
Και σε χάρτεs οδικούs με εξαίσια μυρωδικά και βάγια εσταυρωμένου.
Η λέξη καταδίκη πάντα εγγράφεται στην αφή και ματώνει καθώs σπρώχνειs άλλη μια μέρα.
Βλέπω στα δέκα δαχτυλά μου τηs ερημιάς την παραφορά να με αποθεώνει αδίστακτα.
Στα ρείθρα θα ξεπέσουν κι απόψε τα χνώτα της συνήθειας και η αγέλη
Με τ'αδέσποτα σκυλιά θα περιμένουν τον επόμενο θάνατο τηs ελπίδαs.
Τα αποτρόπαια γράφουν οι δρόμοι ιδιόχειρα κρυφακούονταs οδύνεs.
Με συλλάβανε γιαυτό οι μνήμες ωs αυτόχειρα.
Ετικέτες
ΜΗΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
16 σχόλια:
Πολύ πολύ καλό και ελεύθερο (συμπέρανε το τελευταίο, δεν είναι δύσκολο). Βρίσκω πώς όσο πιο ελεύθερος από την επιρροή άλλων, τόσο καλύτερα γράφεις. Τα χω ξαναπεί, κι ας σημαδεύουν οι διαφωνούντες...
Χαιρετίσματα σύντροφε
ο γνωστός άγνωστος
Καλημέρα σύντροφε και σ'ευχαριστώ ,θέλω εάν το θέλειs να μου πειs την άποψή σου για τουs ποιητέs Διονύση Καρατζά,Δημήτρη Αγγελή Κική Δημουλά και Νίκο Καρούζο.
Kάλή σου μέρα
βλέπω ξυπνάς νωρίς - ή κοιμάσαι λίγο.
Θα σε απογοητεύσω για τους ποιητές. Οι δύο τελευταίοι είναι εγνωσμένα μεγέθη και τους θεωρώ σημαντικούς, στο ελάχιστο που τους έχω διαβάσει. Τους δύο πρώτους δεν τους έχω καν διαβάσει. Θα σου φανεί ίσως παράξενο, μα δεν είμαι ο μόνος στην τέχνη που το κάνει- είναι ένας τρόπος να κρατάς την σκέψη σου ανεπηρέαστη - δεν διαβάζω πολλή ποίηση. Παλαιότερα, διάβαζα Καρυωτάκη στα 15, Σεφέρη στα 25, Σαχτούρη στα 35 (αυτούς πλήρεις) και τα τρία τελευταία του Ελύτη στα 45 - ήτοι πέρυσι. Από ξένους, έχω ρίξει μερικές ματιές στον Κάμινγκς, στην Ντίκινσον (με την οποία βρήκα απρόοπτες εκλεκτικές συγγένειες), στον Γουίλιαμ Μπλέικ και στον Έλιοτ - σε κάποιους δε επειδή φίλοι μου τους χάρισαν, θεωρώντας πιθανώς ότι οι ποιητές διαβάζουν ποίηση - λογικό, αλλά και η λογική είναι η τελευταία που με απασχολεί στην ποίηση. Δεν θα έβρισκες επιρροές τους στα ποιήματά μου, ίσως μόνο, και γνωρίζοντας, τις πλέον απόμακρες. Ο καθένας γράφει μόνος. Έτσι νιώθω ελεύθερος στην έμπνευση, κι όχι μόνο. Ο Ρολάν Μπαρτ είχε πει πώς ο ποιητής σκέφτεται με φράσεις- έρχονται σε μένα μόνες τους, χωρίς χαρτί και μολύβι κάποτε τις ξεχνώ. Δεν πειράζει. Σημαντικό οι φράσεις που του έρχονται να είναι δικές του, για μένα, στον οποίο δεν θα βρεις λογιότητα, μηδέ σπουδές του είδους - μονο σκοπό. Λυπάμαι αν σε απογοητεύω. Δεν λυπάμαι για την αυτονομία μου, καθώς νιώθω πώς γράφω μόνο για έναν, κι αυτόν φανταστικό, αναγνώστη.
Ναι ξυπνάω νωρίs είναι η ώρα που μπορώ να γράψω.Καθόλου δεν με απογοητεύειs κάπωs έτσι κι εγώ σκέφτομαι αλλά διεισδύονταs βαθύτερα μέσα μου προβληματίζομαι μήπωs είμαι μέγαs κλέφτηs και τίποτα στην ουσία δεν είναι δικό μου όταν όλα τα πνευματικά υλικά ήδη προυπάρχουν κι εγώ απλώs τα αναδομώ ή τα αναπλάθω.Κάποτε τον jOHN ASHBERY ΣΕΪΜΟΥΣ ΧΗΝΥ και ΡΑΊΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ και φυσικά τον TS ELIOT τουs διάβαζα καθημερινά ώστε να ανακαλύψω την δομή τηs γλώσσαs τουs [στην ουσία του ματαφραστή τόσο ανόητοs ήμουν] και που όλη αυτή η προσπάθειά μου αποδείχθηκε εκ των υστέρων άσκοπη και τυραννική.Θα έλεγα ότι τώρα σιγά σιγά αποβάλλω όλη αυτή την υποφώσκουσα πνευματική αθέλητη
τρομοκρατία όλων αυτών των μεγάλων ποιητών.Λέω τελικά μήπωs όλα είναι ανακυκλώσιμα και μία κλειδαρότρυπα με την ειδοποιό διαφορά μόνο αυτήν του ατιμώρητου εκλεπτυσμένου κλεπταποδόχου λέξεων και φράσεων και ειδικότερα θα έλεγα με πρόσχημα τον ψευδεπίγραφο εκλεκτικισμό που τείνει να γίνει το άλλοθι όλων μαs.Μακάρι να μπορούσα να βρω απαντήσειs σε όλα αυτά και να μην αναστατώνομαι κάθε φορά που αναρτώ ένα ποιημά μου στο διαδίκτυο.
Προσεγγίζειs περισσότερο τη συνειρμική έκρηξη αλλεπάλληλων ετεροχρονισμένων βιωμένων καταστάσεων,αλλά με την αναπάντεχη διάσταση στο καταστάλαγμα τουs τιs φωτίζειs ωs πρόσμειξη με τουs ακροβατισμούs τηs απώθησηs .Αργότερα όταν όλα βυθομετρηθούν τιs ανασύρειs ωσάν εξαύλωμένεs οντότητεs με ασταθέs αλληγόρημα αλλά με ακηδεμόνευτη ποιητική μορφή , με έκδηλη προσπάθεια ώστε να μη υποπέσειs στην εκζήτηση του λόγου.Απέχειs από την τυραννία του εύκολου κειμένου και τηs ποιητικήs σοδειάs.
Χαρούμενη Παρασκευή
( Το Τραγούδι της Ανθυπαρξίας)
για τον Μαρίνo και την ελευθερία
Είναι ο αναδιπλασιασμός του πραγματικού που το καταργεί
Αυτή την τίγρη αυτό το τέρας την ψυχή μου θα την σκοτώσω
Άμα πέθανες, είπε ο γέροντας, γράψε να δείξεις ότι υπάρχεις
Όταν έγραψα πέρνα είπε μα δεν είπε που
Δυο σπίτια δυο κλειδιά δυο άνθρωποι
Φαντάζομαι είχες δίκιο όπως μιλούσαμε βιαστικά
Δεν υπάρχει χώρος για τους αδύναμους
Δεν υπάρχει χώρος για τους αδύναμους
Ένας άνθρωπος κι ο κόσμος ανοιχτός
Αγκαλιά ή σκισμένος με μαχαίρι
Ποιος θα το πει
Οι περισσότεροι κάτι ψάχνουν οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι
Πριν έρθει η ώρα, αν έρθει
Κάθε πραγματικότητα είναι μια γνώμη
Κάθε μέρα κάθε μέρα κάθε μέρα κάθε μέρα
Στις πέντε θα βρέξει μερικές σταγόνες αίμα, αλλά δεν πειράζει
Δύο κλειδιά κανένα κλειδί δυο σπίτια κανένα σπίτι
Ένας άνθρωπος κι ο κόσμος
Φτάνοντας από πάντοτε , συ που θα φεύγεις παντού
Κανένας όμως άνθρωπος παντού πουθενά, πουθενά παντού
Χωρίς όρια μια μηχανή αυτοεπιδιορθούμενη ασταμάτητα
Σχεδόν χαρούμενα λειτουργική παράγει
Ο διάβολος γελάει με τα γέλια των ανθρώπων
Όπως μπερδεύονται με τις φωνές των καταραμένων
Παίζοντας με τον χρόνο
Είναι πάντα το ίδιο
Παντού
Πουθενά
Είμαι
Στην αυτοψία παραξενεύτηκαν που δεν βρήκαν καρδιά
Μόνο ένα χαρτάκι προσεκτικά διπλωμένο
Μέσα είχε με αίμα τακτικά γραμμένο
Το ποίημα μιας γλώσσας που δεν υπήρχε
Παντού
Πουθενά
Είμαι
20.1.12
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Αυτό το ποίημα είναι δύσκολο να αρέσει.
Είναι γραμμένο με την τεχνική cut up του Γουίλιαμ Μπάροουζ, ήτοι μη λογική εναλλαγή φράσεων (με ελάχιστη ποιητική επέμβαση) σε κατά βούληση (ήτοι ελεύθερα εναλλάξιμη) σειρά, μόνο… που δε νομίζω να υπάρχουν cut up ποιήματα. Δεν ξέρω, ίσως να μην υπήρχαν ως τώρα
Πλην εμού, περιέχει, μεταποιημένους ή μη, Joy Division, Τίμοθι Λίρι, Μίλτο Σαχτούρη (σελίδα 13 από το ΕΚΤΟΤΕ – δυο σελίδες πριν από το ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ-), Μπρετόν - Ελιάρ, Μποντλέρ, Ζαν Μποντριγιάρ.
Παραδόξως και προς «υπεράσπισή» (χα!) του πρώτου(;) cut up ποιήματος, η τεχνική γίνεται σημαντικά πιο δύσκολη όταν δεν χρησιμοποιείς αποκλειστικά δικό σου περιεχόμενο. Όποιος ξεχωρίσει τι είναι ποιου, ας ξεχωρίσει και τη μικρή ποίηση από τη μεγάλη…
Συντόμως συνειδητοποίησα, με την βοήθεια εμβριθέστερου φίλου στην ιστορία της τεχνικής, ότι ποιήματα του είδους υπήρχαν και υπάρχουν - το ότι εγώ δεν είχα ξαναδεί δε σημαίνει και πολλά. Έτσι λοιπόν, αφού κάλεσα τον κύριο ανεβαστά για να διορθώσω την σημείωση κι εκείνος μου είπε "οχι" γελώντας σαδιστικά, προσθέτω δύο διορθώσεις απευθυνόμενες προς λόγιους και άλογους: στην πρόταση "δε νομίζω να υπάρχουν cut up ποιήματα" προσθέτουμε "φέτος στο Μπραχάμι" και στην επόμενη, στο τέλος, συμπληρώνουμε "στο τετράγωνο όπου επί του παρόντος φιλοξενούμαι".
Την ίδια πρόταση προσθέτουμε στην πρώτη σειρά της τελευταίας παραγράφου, μετά το "του πρώτου (;) cut- up ποιήματος, με την επιπλέον προσθήκη ", δηλαδή στο Μπραχάμι για την τελευταία εβδομάδα", ώστε να είμαστε σχετικώς ασφαλείς - αν και με τις εκατοντάδες χιλιάδες ποιητών και τα εκατομμύρια κριτικών στην Ελλάδα, ποτέ δεν ξέρεις.
Ως αυτοδίδακτος στα περισσότερα της ζωής μου, ξέρω μόνο όσα ξέρω - όπως, δηλαδή, στην πραγματικότητα, οι πάντες. Κι αυτά που ξέρω προσπαθώ να τα ξεχάσω, πηγαίνοντας με τη βοήθεια της ζωής κι όχι μόνο, ως τώρα, αρκετά καλά.
Ωραία η κουβέντα και τη χαίρομαι, αλλά μπερδεύτηκα, αδέρφια, ποιος λέει τι, ήτοι όλοι "ανώνυμοι" εδώ.
Συγχωρήστε μου το αίτημα, αλλά βάλτε τουλάχιστον ένα χαρακτηριστικό, μια παύλα ή ένα χαμόγελο...
Ποιητική σοδειά , αλήθεια εννοιολογικά είσαι στον σολινταρισμό ή στον σολιψισμό. Ο Μαρίνοs είναι υπεραριθμοs ,στιχοπλόκοs κι άλλα όπωs γράφει ο ίδιοs ,αυτοσαρκαζόμενοs εσύ πάλι πωs αντιλαμβάνεσαι ότι είναι στο παραπέντε να κυλήσει στο βούρκο τηs εκζήτησηs στο λόγο,μάντηs είσαι.Σένα στίχο του λέει ποιοs εαυτόs μου χρόνια μ'οδηγεί....εσένα τι σε οδηγεί.Όσο για το ποίημα δεν έχω λόγια.
όσο για το τελευταίο, ωραία.
...αλλά διευκρινίζω ότι είμαι άλλος Ανώνυμος από τον κουλτουριάρη της 20ης. Θα προτιμούσα το Κανένας, ή το γιαπωνέζικο γου, αλλά δεν τα ' χει επιλογές. Καλά βρε Μαρία, δεν πρόσεξες διαφορά στο ύφος;
Επανήλθα για να διαβάσω το χρόνο άχρονο και το λυκόφωs διότι υποκειμενικά τα θεωρώ ωs τα καλύτερα μέχρι τώρα του Μαρίνου Καρβελά ,με προοπτική επειδή δυσδιάκριτα και δισδιάστατα ανατρέπουν κάποιεs φόρμεs.Δεν είμαι άνθρωποs του διαδικτύου ούτε και έχω χρόνο αλλά με την παρότρυνση φίληs μου βρέθηκα σ'αυτόν τον ιστότοπο και μάλλον παρεξηγήθηκα.Πολέs φορέs οι ποιητέs χάνουν το μέτρο ,- στην εκζήτηση λόγου και ποιητική σοδειά - εδώ δεν συμβαίνει αυτό και είναι πολύ επαινετικό για ένα νέο ποιητή .Αγαπητή Μαρία γιατί με ψέγειs ελληνικά μιλάω ,όσο για τουs φιλοσοφικούs όρουs που μου θέτειs τουs θεωρώ άσκοπουs και άτοπουs.Αγαπητέ έρχομαι σε σένα , νομίζω ότι δεν χρειάζεται τόσο πλάτιασμα για τα αυτονόητα.Ο όροs Beat είναι ο επικρατέστεροs ακόμα και σήμερα σε σοβαρούs λογοτεχνικούs κύκλουs τηs Αμερικήs.Τώρα για το cut up ο Έζρα Πάουντ δεν είχε στο μυαλό του αυτό το κίνημα για να επέμβει στην έρημη χώρα του Τόμαs Έλιοτ και να αφαιρέσει μεγάλο μέροs από το αρχικό κείμενο.Ούτωs η άλλωs υπάρχει και η θεωρία τηs αποδόμησηs την οποία αντιλαμβάνομαι πιο γόνιμη.Αυτά και δεν θα ξαναεπανέλθω.Μαρίνο πιστεύω στο έργο σου.
όλοι εσείς οι ποιητές (ή -μπλιαχ- θεωρητικοί) χρειάζεστε λίγο χιούμορ. Για αυτό και το χρησιμοποιώ, σε πείσμα της φρικαλέας σοβαρότητας, που, αγαπητέ, αποτελεί από μόνη της μια εκκζήτηση του λόγου. Τα αυτονότητα το λέτε για το ποίημα; Ελπίζω πώς όχι, ειδάλλως αλλάξτε σειρά και λέξεις ώσπου να μείνετε ικανοποιημένος. Η αποδόμηση είναι ήδη παλιά,και το beat ακόμη παλαιότερο, και όταν ακούω "σοβαρούς θεωρητικούς κύκλους" (τόσο πίσω μείνανε;) βγάζω το πιστόλι μου (που έλεγε και ο μέγας θεωρητικός της προπαγάνδας - κι αυτή ποιήση είναι, αυτονόητα, Γκαίμπελς). Αλήθεια, που μπορώ να σας πετύχω;
Μαρία Ζ, είδες που στα έλεγα; Με είπε και αγαπητό, μα σου ορκίζομαι, δεν του έχω κάνει τίποτα (ακόμα). Κρίμα που δεν θα ξαναεπανέλθει, θα διασκεδάζαμε άκρατα με τέτοιες στοιχειώδεις διατυπώσεις -πλεονασμούς - το ξανά τι το θελες μεγάλε; Το επανέλθω δεν λέει το ίδιο; Τελικά πετυχημένο το τι τον οδηγεί - σε τέτοια λάθη.
Θα υπογράφω γου, λοιπον, που οι τόσοι γνώστες θα ξέρουν τι σημαίνει. Κατά τα άλλα, λέω κι εγώ να αφήσω τον Μαρίνο ήσυχο -ένα καταπάκι είπα να του γράψω, και παρά τον φοβερό χαβαλέ - επιπέδου Μόντι Πάιθον, για τους διανοούμενους- θα γυρίσω στην αγαπημένη μου σιωπή.
Μου κάνειs καλό και σ'ευχαριστώ για το χρόνο που μου διαθέτειs.O Eνεστώταs κι όλα τ'άλλα.
Αλήθεια δεν μπορούμε απλα να αφεθούμε και να νιώσουμε , να αισθαθούμε , την ενέργεια που περιέχουν οι λέξεις;
Χάνουμε τόσο χρόνο αναλύοντας και σχολιάζοντας...
Εγώ λέω μονο ευχαριστώ γιατί ο Μαρίνος και ο κάθε "Μαρίνος" μας χαρίζει την ψυχή του χωρίς να ζητά αντάλαγμα.................!!!!!!!!!
Βλέπουμε το δέντρο χάνουμε το δάσοs κιεγώ ρωτώ την ορθογραφία του εαυτού μαs πότε θα τη διορθώσουμε. Εργάζομαι σ'εκδοτικό οίκο πρέπει να δείτε τα χειρόγραφα των συγγραφέων θα φρίξετε,όσο για το ποίημα το θεωρώ απίστευτα όμορφο , σπάει τιs υπάρχουσεs φόρμεs φέρνονταs τιs ρίμεs στο προσκήνιο κάτι που προυπήρχε και τώρα οι σύγχρονοι ποιητέs το ξεχνούν. Το ριντό πέφτει η αλήθεια έρχεται.
Δημοσίευση σχολίου