Mαρίνος Καρβελάς Ποίηση

ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ

Πλάθουν τα άνθη του νερού τα άχρονα,
Η Όστρια με τον παφλασμό του κύματοs.
Αλυσώνει το λυκόφωs τον ορίζοντα με ξάρτια ,
Κατάρτια και σχισμένα πανιά.
Ρημάζει στη ξηρά τον αταξίδευτο νόστο
Με την αμέτρητη απουσία στο φτερούγισμα του γλάρου
Που ποθεί να συμβεί το απροσδόκητο
Με το παλίμψηστο τηs ομίχληs, ιστορίζονταs
Τον τροπικό του αιγόκερω με τα ξερμάτωτα
Πλοία σε τυφώνεs ταξιδεύονταs.
Βαλκάνια ψυχή τηs θάλασσαs τ'αγρίμια συντρόφουs έκανεs και τ'αχνάρια τουs
Σου έμαθαν καιροφυλακτώνταs αιτιότητεs θανάτων.
Ελιξήρια μερόνυχτα μη ζητάs να διαβείs,
Δρόμοs δίχωs ωκεανό δεν υπάρχει.
Ο Ανακρέων μετοίκισε στου αντίλαλου τιs παρηχήσειs,
Σε φαράγγι των όρνεων, ο αναχωρητήs εκεί
Στα Λευκά Όρη τον συνάντησε και τουs ποιητέs
Καταράστηκε όπωs το ανήλεο φίδι του είπε.
Το βουνό τηs σοφίαs ποτέ να μη ανέβουν,
Απραγοι με τουs ανέμουs να συνομιλούν στιs παρυφέs του,
Κοιτάζονταs το αδιάβατο προs τη θέωση μονοπάτι.